กีฬาชนไก่

พอเปิดตัวพ่อพันธุ์  ก็คันมืออยากจะเล่าต่อ  เรื่องของกีฬาชนไก่  สิ่งที่หนึ่งที่เป็นเสน่ห์ของการชนไก่ก็คือ “รสนิยม” ของผู้ที่เล่นไก่ครับ  ว่าตนนั้นชอบไก่สไตล์แบบไหน  เชิงชนของไก่มันไม่มีแชมป์ครับ  มันเหมือนกันกีฬา “มวยไทย” อย่างไรไม่มีผิด  มีเพลงแก้ทางมวยกัน  ผมพอรู้พอดูมวยเป็นแต่ไม่เคยเป็นนักมวยกับเขา  อย่างในยุคผมวัยรุ่น เวลาจะมีนักมวยผ่านขึ้นชั้นมักจะต้องผ่านฝีมือนักมวยมาตรฐานก่อน ถึงจะได้ค่าตัวเงินแสน เช่นต้องผ่าน “สำราญศักดิ์  เมืองสุรินทร์” , “พฤหัสเล็ก ศิษย์ชุนทอง” , “หลังสวน พันธุ์ยุทธภูมิ” ฯลฯ (ขออนุญาตที่เอ่ยนาม ผมชอบดูมวยไทยในยุคนั้นมาก)  อย่างสไตล์สำราญศักดิ์  ฯ เป็นมวยเดิน หมัดหนัก  ถ้าได้ต่อยหมัดสองหมัดอาจมีน็อคมีนับ  พฤหัสเล็กฯเป็นมวยวงในดีครบเครื่อง  หลังสวนฯเป็นมวยเข่าอาชีพอย่าให้ได้เข้าปล้ำติดตัวเป็นตีไม่ยั้งงอเป็นกุ้งกันเลยทีเดียว  ผมชอบดูรายการกีฬามวยไทยของคุณพิษณุ นิลกลัด ที่เอาคู่มวยมันส์ๆมาทำเป็นรายการย้อนหลัง  ระหว่างยกก็จะมีพี่เลี้ยงมาคอยแก้ทางมวยให้กับนักมวยของตนหรือนักมวยที่ตนถือหางอยู่  ใครต่อยกับสำราญศักดิ์ ฯ พี่เลี้ยงก็บอก “เฮ้ย มึงถีบเตะอย่าให้มันมาใกล้ตัว บิดออกซ้ายขวา มันเดินเร็วดักแทงเข่าสิวะ” ฝ่ายพี่เลี้ยงสำราญศักดิ์ ฯก็สั่งว่า “ยกนี้เดินเร็วๆหน่อยนะเข้าให้ติด  เราเป็นรองอยู่ เอามันให้อยู่เลยยกนี้”  ดังนั้นมวยหมัดหนักเขาก็จะแก้ทางด้วยการถีบ เตะ ดักแทงเข่า เข้ามาใกล้ลูกประชิดต้องมีหมัด มีศอกแถมไปด้วย  มวยหมัดก็ต้องเข้าวงในให้ติดถ้าเข้าไม่ติดก็มีหวังแพ้เพราะชกอยู่วงนอกเสียเปรียบ  โดนมวยเข้าปล้ำตีก็ต้องต้องงัดแล้วโต้  ถีบเตะ ดักแทงเข่า มัดแย็บไม่ให้เข้าใกล้หรือคีบตีได้  ถ้าเข้าวงในได้ก็เสร็จมวยเข่า ฯ  ในไก่ชนก็เช่นเดียวกันครับ  ตามเชิงไก่หน้าหงอนเจอม้าล้อมีเปรียบ ไก่หน้าหงอนเจอพวกไก่โยงล่างอย่างแม่สะเรียงเสียเปรียบเข้าไปหน้าโด่ๆตาอาจบอดได้  ไก่ดึงลูกคางเปรียบเสียสูงนิดหน่อยแต่ไม่เสียเปรียบเพราะชอบดึงลูกคางตี  ไก่ไทยล็อคมุดมัด เจอไก่ไอคิวครบเครื่องอาจเสียเปรียบ เป็นต้น  แต่สมัยนี้พัฒนากันมาดีเหลือเกิน  ผมเห็นพวกเลือดก๋อย ง่อน ตราด  ออกมากินไก่ม้าล่อเยอะแยะไป เห็นจนเสียวเลยครับ ยุคทองของไก่เชิงจริงๆ ดังนั้นไม่ว่าจะมีเชิงไหนก็ตาม สุดท้ายมันวัดกันที่ลูกตี หรือ เบอร์แข้ง หรือความคมในการวางแผล  ไก่เชิงชอบแผลหนา  ไก่พม่าชอบแผลบาง  พอทำไก่ชนมาแข่งขันรอย 2.7-3.0 กิโลกรัม  ผมว่าไก่ไทยเชิง (ก๋อย ง่อน ตราดฯ) มาเจอกับไก่สไตล์พม่า (พม่า ง่อน  ไต้หวัน แอฟริกา ฯ)  โคจรมาเจอกันเมื่อไหร่ก็สนุกทุกครั้ง เหมือนมีแฟนคลับหนาแน่นทั้งสองฝั่ง  ความคิดเห็นไม่ตรงกันการพนันจึงเกิดขึ้น 5555 อันนี้อาจเป็นจุดหนึ่งที่คนทำฟาร์มหรือเพาะไก่ขายมักจะทำในสองแนวทางใหญ่อย่างนี้เพราะขายได้ง่ายก็เป็นได้  แต่จะมีนักพัฒนาไว้เพื่อซุ่มตี เอาพม่ามากินพม่า  เอาไทยมากินไทยไว้อีกส่วนหนึ่ง  อันนี้อยู่ที่ประสบการณ์ในการเล่นของแต่ละคนแต่ละซุ้มแล้วล่ะครับ เซียนไก่จริงๆเขามักเน้นไก่ที่แผลตี   ไอ้ส่วนตัวผมมันชอบมวยไอคิว อัจฉริยะ อย่าง “สามารถ พยัคฆ์อรุณ” ผมเลยชอบมาทางไก่ลีลาครบเครื่อง  แต่ไก่ลีลาถ้าไม่มีลูกตีที่เด็ดขาดด้วย ในยุคนี้ลงสนามไปก็ถูกเขากินครับ  ทีนี้มันเลยเป็นโจทย์ใหญ่ว่าจะทำอย่างไรให้ไก่ที่มีลีลาดีมีเบอร์แข้งด้วย ยากจริงๆ แต่ก็ท้าทายครับ  ไก่ที่ไปตีเงินแพงๆ ถ้าไม่มีเบอร์แข้ง หรือลูกพิเศษเอาไว้พิฆาตคู่ต่อสู้ผมว่าชนะยาก  ดังนั้นการเล่นไก่ชนเจ้าของไก่ก็ต้องประเมินศักยภาพในตัวไก่ของตนเองด้วย ว่าไปได้ไกลแค่ไหน ศาสตร์การเล่นไก่ “การเปรียบไก่” จึงยากที่สุดครับ

ทีนี้พอหาพ่อพันธุ์ดีๆได้สักตัวแล้ว  เราก็ต้องหาแม่พันธุ์สายดีๆด้วย  วันนี้คิดว่าโดยส่วนใหญ่คงไม่ปฏิเสธแล้วว่า “เหล่ากอ” หรือ พันธุกรรม มันมีผลโดยตรงกับความเก่งของไก่ชนที่เราจะเพาะพันธุ์ขึ้นมา  เว้นเสียแต่ว่าเล่นไก่เก่งอยู่คนเดียว  ไม่เคยไปมองไก่ชาวบ้านหรือคนอื่นเลย ความเชื่อที่ว่า “ไก่ผมแม่งโคตรเก่ง แต่ผมไม่มีเงินไปตีแพง” อันนี้ขอเถอะครับ อาจจะมีไก่เก่งเช่นนั้นได้แต่ว่ามันเป็นเปอร์เซ็นต์ที่ต่ำมาก  หรือถ้าสืบเหล่ากอขึ้นไปจริงๆ อย่างน้อยมันจะต้องมีบรรพบุรุษของมันที่เก่งมาก่อน  จู่ๆจะมาเก่งเองเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด  ไก่คุณเก่งจริงเอาออกมาปล้ำ เอาออกมาชนมันจะต้องมีคนถามซื้อ  เล่นไก่ก็เหมือนกับเล่นพระเครื่อง  ถ้าคุณยังเล่นไก่เหมือนเล่นพระจับพลังอยู่อย่างไงคุณก็ไม่มีทางมีไก่เก่ง หรือมีพระแท้  ไก่เก่งก็ต้องเก่งร้อยตา  พระแท้ก็ต้องแท้ร้อยตา ถูกต้องมั้ยครับ  ผมเชื่อในหลักพันธุกรรมดังนั้นเหล่าแม่พันธุ์มันก็จะต้องมีเชิงชนที่ผมต้องการ  ผมชอบไก่สไตล์พม่าที่มีลีลา จึงต้องหาสายที่บรรพบุรุษของมันเคยชนเงินล้านมาแล้ว เช่น สายของจักริน , สายหนุ่มโรงหมี่ , สาย ส.มีสุวรรณ  , สายโกวเซ้ม , สายดาบเอ๋ โล่เงิน , สายพิราบดำเขาหลวง สุโขทัย , สายลีลาเก่า จว.แพร่ ซุ้มชัช ช.ไชยา เหล่า วาซาบิ เพชรดำ ฯลฯ  กำลังทรัพย์มีน้อยหน่อย ก็เลือกไปเอาฟาร์มรองลงมาที่เขาทำสายพวกนี้  ถ้ามีทรัพย์มากหน่อยก็ไปเอาเลือดข้นๆที่ฟาร์มดัง  แต่ผมเคยเพาะไก่ชนมาก่อน พ่อ แม่เก่ง ก็ใช่ว่าจะให้ลูกเก่งเสมอไป บางทีมันมาออกรุ่นหลาน  แต่ถ้าเอาสายที่พ่อแม่ไม่เก่ง โอกาสเก่งแทบไม่มีเลย  ผมเลยเลือกที่จะไปเอาที่ฟาร์มรองลงมาที่เป็นทางเลือก แล้วหาพ่อพันธุ์ที่เก่งๆที่เราต้องการใส่เข้าไป  ที่ผมหามาตอนนี้ก็ได้แก่ สาย  “แม็กซังฟาร์ม”  จว. พะเยา ค่ายนี้กล้าซื้อสายพันธุ์ดีๆมาจากฟาร์มดังๆ  เอาสายลูกตัวดังๆมาไขว้กันบ้าง  ผมเลยได้ตัวเมียที่เป็นการข้ามสายของฟาร์มดังๆบ้าง เพราะอย่างไรไก่พม่าตัวดังมันตีแผลเดียวกันอยู่แล้วคือตีวงแดง  อีกอย่างข้ามสายก็อาจจะได้ข้อเด่นมาเพราะมันเลือดไม่ชิด  ผมเอามาจากน้อง “แป๊บไก่ชน” สายนี้ดูจะเน้นไก่สายหนุ่มโรงหมี่ ตอนนี้มีการเอาสายอื่นมาพัฒนาด้วย เช่นสายเยียร์ของ ช.ชลสิทธิ์  เอาลูกของเจ้า “ขาวโบ๊ะ” มาทำพ่อพันธุ์ด้วย มีสายเยียร์จักรินด้วย ฯ  ผมเอาไก่แม่สายของ “พิราบดำเขาหลวงสุโขทัย” ของอาจารย์เทวัญ มา 3 แม่ แกก็คัดหัวกะทิให้พวกลูก “ผานารายณ์” มีสไตล์ไก่เป็นของตัวเอง “วิ่ง ชิ่ง เตะ แทงกระบอกตา” แผลคมมากๆ  ผมได้แม่ไก่จากพี่เอ๋ หรือ ดาบเอ๋ โล่เงิน มา 2 ตัว พ่อไก่ 1 ตัว สายนี้ไม่ต้องบรรยายเลยเพราะเป็นมือน้ำระดับประเทศ มีไก่ชนเงินล้านผ่านมือมาหลายตัว ย่อมได้สายพันธุ์ดีๆมาด้วยแน่นอน  พี่เมธี (พล.ต.ต. เมธี  กุศลสร้าง) แกก็จะแบ่งตัวเมียสาย “เดอะซัน” มาให้ทำสาย 2 ตัว คุณเปิ้ล ศาลาไทย ให้พ่อไก่แข้งพิเศษมาทำสาย 1 ตัว   ยังมีอีก 2-3 ที่ที่ผมขอแบ่งลูกไก่มาด้วย แต่ยังไม่ได้รับขอไม่กล่าวถึง ณ ที่นี้  แต่เหตุที่ซื้อไก่มาจากซุ้มหรือฟาร์มทางเลือกดังกล่าวนั้น  เหตุผลรองแต่เป็นเหตุผลที่สำคัญเลยก็คือ อัธยาศัยไมตรีที่ดีต่อกัน ไก่ยังเป็นของเล่นนะครับ แต่คนอ่ะของจริง บางทีเราไม่ได้ซื้อขายไก่กันอย่างเดียว  เราได้เพื่อนด้วย นี่ก็เป็นเสน่ห์ของวงการไก่ชน  สุดยอดของการเล่นไก่คือการเพาะไก่ชนแล้วไปชนะในสนามชนด้วยมือของตนเอง